CD1204 reparatie verslag

Door Arnoud Vermei

Bron – Naar topic op MFBfreaks.nl

Met gezonde voorspanning rijd ik richting medeforumlid en buurtgenoot Bramjacobse. Naast mij op de passagierstoel zit de CD(1)204 die ik zo liefdevol mishandeld heb dat zij nu niets meer doet. Zal het de chirurg op de mm2 (zie NMS huppeldepup topic) lukken mijn doodgewaande patient weer tot leven te brengen?

Na een hartelijke ontvangst met koffie en koekie stijgen we op naar de zolder. Doktor Bram vindt het goed dat ik meekijk en o wat heb ik hier naar uitgezien. Zo benieuwd hoe een echte kenner kijkt, diagnostiseert, uitsluit en vervolgens aanpakt. Met een geroutineerd gebaar wordt het massieve brok erfgoed van zijn schil ontdaan. De fiks uitslaande laser blijkt een goede indicator: ‘een voedingsspanning of het IC dat het hart van de servosturing vormt: de MAB nog wat’.’ En vervolgens: meten, meten, opnieuw meten, en nog maar eens meten. Eerst de voeding, dan de laserprint. Allemaal goed. In stilte haal ik opgelucht adem; díe elco’s heb ik in ieder geval goed vervangen. Dan de verbindingskabels tussen de voeding en de grote printplaten. Pin voor pin, kabel voor kabel. Ook dit blijkt allemaal OK te zijn. De patiënt ligt nog steeds aan de beademing, een aantal kwalen is inmiddels uitgesloten.

Dan zet doktor Bram een tempoversnelling in. Op het scherm verschijnt het SM van de 204 dat hij sneller leest dan ik mijn ochtendkrantje. De meetpennen vliegen van het ene IC naar het andere, van pin 11 naar pin 14. Een oscilloscoop (of hoe heet zo’n mini-tv’tje) wordt aangesloten en er worden kloksignalen opgevangen. Het klinkt mij in de oren als een teken van leven op een heel ver gelegen planeet. Voor het eerst in mijn leven zie ik een OOG-patroon verschijnen. Een beeld dat overigens zo warrig is dat ik behoefte krijg mijn eigen ogen weer eens na te laten kijken. ‘Hij probeert het wel, maar het lukt hem niet’ zegt de doktor veelbelovend. Langzaam maar zeker beweegt het episch centrum van het onderzoek zich richting het eerdergenoemde hart, die MAB nog wat. Metingen aan de verschillende pinnen duiden op een bijna-dood ervaring. Een nabijgelegen ‘kristal’ wordt vervangen, maar de toestand van de patiënt blijft ongewijzigd: stabiel slecht. Na vele deductie-slagen zijn we nu in het stadium aangeland dat er een serieuze verdachte aangewezen kan worden: die verdomde MAB nog wat. Gelukkig zit-ie op zo’n wit voetje denk ik nog, dan hoeft-ie dat hele ding niet uit te solderen. Tussen neus en lippen laat de doktor vallen dat dit hem hooguit een minuutje kost met zijn futuristisch aandoende desoldeer station. Pff, ik zou er een ochtend voor uittrekken, en dan nog met het zweet tussen de bilnaad. Maar ja, ik ben dan ook geen doktor Bram.

Uit een stapel printjes wordt een vervangende MAB gevist en geplaatst. Kijk nu, de transplantatie zorgt er direct voor dat de patiënt weer op eigen kracht streepjes op haar display toont en de lade open en dicht laat gaan. Alleen met het lezen wil het nog niet vlotten, maar een mens kan ook teveel vragen. ‘Dan gaan we nu nog eens naar die herstelde printsporen rond die barstjes in de print kijken’ zegt de doktor, ‘die leiden immers richting de nieuwe MAB nog wat’. Ik houd mijn adem in. Deze heb ik immers met behulpzame aanwijzing van Will zelf provisorisch hersteld en nagemeten. Al snel blijkt dat mijn soldeerskills nog een lange weg te gaan hebben. Het regent piepjes van onderbroken spoortjes. ‘Dat is ook een lastig klusje’ steekt de doktor mij een hart onder de riem. Met draadjes worden de slechte delen overbrugd, iets waar zelfs de doktor een aantal pogingen voor nodig heeft. Maar dan…….een definitief teken van leven!! De CD wordt gelezen, er verschijnen cijfertjes op het display, en na aansluiting met hogere machten klinkt er muziek. Ik moet mij inhouden om de doktor niet om de nek te vliegen. Het mag dan wel gewoon een CD spelertje zijn, zo’n ding gaat zich na al dat eerdere geploeter toch nestelen in je kop.

Op de weg terug zit ik nog bij te komen van deze indrukwekkende Masterclass van doktor Bram. ´Als je gelijk met die printspoortjes begonnen was had hij het waarschijnlijk gelijk gedaan’ zei hij nog vriendelijk doch confronterend, bij het verlaten van de knutselzolder. Door al mijn vergeefse pogingen en het herhaaldelijk aan en uit zetten heeft het hart van de machine het waarschijnlijk begeven. Het goede nieuws is dat inmiddels alle elco’s vernieuwd zijn, en klaarblijkelijk ook nog goed zitten. Dat is dan in ieder geval nog een puntje voor de moeite voor deze goedwillende amateur.

Thuisgekomen de gerevitaliseerde (1)204 geplaatst, Bernsteins Westside Story erin en het volume vol open. Mevrouw AVE komt verschrikt kijken: ‘als je het niet meer kunt horen ga dan langs de doktor’ bijt ze mij vilein toe. ‘Kom ik net vandaan’ repliceer ik met een brede smile, ‘en alles was prima in orde’.

Bram (en alle andere meelevers in dit topic) enorm bedankt voor jullie hulp en voor een onvergetelijk bezoek.